Semestr zimowy 2015/16
Semestr zimowy 2016/17
Semestr zimowy 2017/2018
Metody przybliżone elektrodynamiki technicznej ES3DO3303
Podstawowe pojęcia analizy funkcjonalnej jako podstawa teoretyczna omawianych metod przybliżonych: przestrzenie Banacha, operatory liniowe, przestrzenie Hilberta.
Metody reszt ważonych: kollokacji w punktach, kollokacji w podobszarach, najmniejszych kwadratów, Galerkina. Funkcjonał energetyczny. Wariacyjna metoda Ritza.
Uogólnienie informacji o metodach przybliżonych. Sformułowanie silne i słabe. Ogólna klasyfikacja metod przybliżonych. Metoda Trefftza.
Rozwiązywanie przykładów z wykorzystaniem komputerowego pakietu obliczeń symbolicznych Maxima. Zajęcia w trybie interaktywnym w pracowni komputerowej. Pisanie własnych prostych procedur wykorzystujących omawiane metody – zadanie domowe.
Rodzaj przedmiotu
Koordynatorzy przedmiotu
Efekty kształcenia
EK1 - ma zaawansowaną wiedzę o charakterze podstawowym w zakresie elektrodynamiki technicznej;
EK2 - ma dobrze podbudowaną teoretycznie wiedzę o charakterze szczegółowym, związaną z metodami przybliżonymi elektrodynamiki technicznej, której źródłem są w szczególności publikacje o charakterze naukowym, obejmujące najnowsze osiągnięcia nauki;
EK3 - potrafi efektywnie pozyskiwać informacje związane z elektrodynamiką techniczną z różnych źródeł, także w językach obcych oraz dokonywać właściwej selekcji i interpretacji tych informacji;
EK4 - potrafi rozwiązywać zadania elektrodynamiki technicznej z wykorzystaniem metod przybliżonych;
EK5 - rozumie potrzebę ciągłego dokształcania się, podnoszenia kompetencji zawodowych, analizowania najnowszych osiągnięć związanych z elektrodynamiką techniczną.
Kryteria oceniania
Doktorant, który otrzymuje ocenę dostateczny (3), powinien:
– wykonać zadanie domowe w postaci oprogramowania wspomagającego rozwiązanie wskazanego zadania (pakiet Maxima);
– potrafić poprawnie używać terminologii analizy funkcjonalnej, związanej z metodami rozwiązywania zagadnień brzegowych elektrodynamiki technicznej;
– wykazać znajomość podstaw najważniejszych metod przybliżonych omawianych podczas zajęć oraz opisanych we wskazanych przez prowadzącego pozycjach literaturowych;
– wykazać znajomość informacji zawartych w wybranych innych źródłach;
– wykazać zrozumienie ważności zagadnień elektrodynamiki technicznej, również w przypadku gdy jego własna praca nad przygotowaniem rozprawy doktorskiej nie jest związana z wykorzystaniem omawianych zagadnień.
Doktorant, który otrzymuje ocenę dobry (4), powinien ponadto:
– dobrze udokumentować wykonanie zadania domowego (pisemne sprawozdanie);
– ściśle omawiać podstawowe pojęcia analizy funkcjonalnej.
Doktorant, który otrzymuje ocenę bardzo dobry (5), powinien ponadto:
– potrafić krytycznie przedyskutować zalety i wady oraz możliwe zastosowania metod obliczeniowych omawianych podczas zajęć;
– wykazać ponadprzeciętną aktywność podczas zajęć oraz dążenie do sporządzenia bardzo dobrej dokumentacji z przebiegu zajęć.
Niecałkowite spełnienie warunków do otrzymania oceny dobrej albo bardzo dobrej skutkuje wystawieniem oceny pośredniej: dostateczny plus (3,5) albo dobry plus (4,5).
Literatura
1. Bathe K. J.: Finite element procedures. Prentice-Hall, 1996.
2. Harrington R. F.: Field computation by moment methods. New York, IEEE Press, 1993.
3. Reddy J. N.: Energy principles and variational methods in applied mechanics. J. Wiley & Sons, 2002.
4. Zienkiewicz O. C., Morgan K.: Finite elements and approximation. Dover Publications, 2006.
5. Aniserowicz K.: Comparison of different numerical methods for solving boundary-value problems in electromagnetics. IEEE Transactions on Education, vol. 47, no. 2, pp. 241-246, 2004.
6. Strona internetowa pakietu obliczeń symbolicznych Maxima.