Wytrzymałość materiałów II MKBMN03018
Treści programowe:
Twierdzenia ogólne o układach sprężystych. Zasada wzajemności prac i wzajemności przemieszczeń. Przemieszczenia układów liniowo-sprężystych – twierdzenie Castigliano, metoda Maxwella-Mohra. Układy prętowe statycznie niewyznaczalne - twierdzenie Menabrei, metoda sił, metoda zgodności geometrycznej przemieszczeń. Zginanie prętów silnie zakrzywionych - siły wewnętrzne, naprężenia i przemieszczenia. Wybrane zagadnienia inżynierskie teorii sprężystości - rury grubościenne i tarcze wirujące, płyty kołowosymetryczne i pasma płytowe, powłoki osiowosymetryczne. Elementy dynamiki układów sprężystych. Uderzenie – siły, naprężenia i przemieszczenia dynamiczne. Ustroje sprężysto-plastyczne - cechy pracy.
Rodzaj przedmiotu
Koordynatorzy przedmiotu
Efekty kształcenia
Student: zna i rozumie podstawowe prawa i twierdzenia o układach sprężystych statycznie wyznaczalnych i niewyznaczalnych; ma uporządkowaną wiedzę w zakresie wybranych zagadnień udarowych, teorii sprężystości i plastyczności oraz typowych zagadnień nieliniowych; prawidłowo identyfikuje stan naprężenia i odkształcenia w wybranych złożonych przypadkach obciążeń monotonicznych i określa rozkłady naprężeń; formułuje warunki wytrzymałościowe i wykorzystuje je w procesie doboru obciążeń dopuszczalnych oraz minimalnych wymiarów elementu konstrukcyjnego; dokonuje analizy wytrzymałościowej prostego zagadnienia dynamicznego i nieliniowego i przedstawia zwięźle jej wyniki; wykorzystuje poznane metody do wyznaczania podstawowych charakterystyk mechanicznych materiałów i potrafi dokonać weryfikacji doświadczalnej poznanych metod obliczeniowych; stosuje zasady BHP; potrafi pracować w zespole.
Kryteria oceniania
Wykład
Egzamin podstawowy i poprawkowy odbywa się w trakcie sesji egzaminacyjnej i ma formę pisemną. Student w ramach egzaminu zobowiązany jest do rozwiązania zestawu zadań. Zadania nie są punktowane jednakowo, zaś o szczegółach tej punktacji prowadzący informuje zaliczającego przed rozpoczęciem zaliczenia. Procentowa punktacja przedstawia się następująco: 2 – student nie osiągnął wymaganych efektów kształcenia (poniżej 51%.), 3 – student osiągnął efekty kształcenia w stopniu dostatecznym (51÷60%), 3.5 – student osiągnął efekty kształcenia w stopniu dostatecznym plus (61÷70%), 4 – student osiągnął efekty kształcenia w stopniu dobrym (71÷80%), 4.5 – student osiągnął efekty kształcenia w stopniu dobrym plus (81÷90%), 5 – student osiągnął efekty kształcenia w stopniu bardzo dobrym (91÷100%).
Ćwiczenia
Zaliczenie ćwiczeń odbywa się w ramach kolokwium oraz na podstawie zestawu zadań domowych. Student zobowiązany jest przekazać w wyznaczonym terminie prowadzącemu prawidłowo rozwiązane wszystkie zadania, które podlegają zaliczeniu bez oceny. W przypadku stwierdzenia przez prowadzącego błędów lub braków w którymkolwiek z zadań student ma obowiązek poprawienia tych błędów i dostarczenia prowadzącemu prawidłowo rozwiązanego zadania. Kolokwia maja formę pisemną. Student w ramach kolokwium zobowiązany jest do rozwiązania zestawu zadań. Zadania nie są punktowane jednakowo, zaś o szczegółach tej punktacji prowadzący informuje zaliczającego przed rozpoczęciem kolokwium. Procentowa punktacja przedstawia się analogicznie jak w przypadku egzaminu. Warunkiem koniecznym uzyskania pozytywnej oceny z ćwiczeń jest wywiązanie się z obowiązku przekazania prowadzącemu wszystkich prawidłowo rozwiązanych zadań - niezależnie od wyniku kolokwium.
Ćwiczenia laboratoryjne
W ramach ćwiczeń laboratoryjnych student realizuje siedem różnych ćwiczeń. Zaliczenie ćwiczeń odbywa się na podstawie sprawdzianów przygotowania do ćwiczenia, sporządzonych przez studenta sprawozdań oraz obserwacji pracy studenta na zajęciach przez prowadzącego. Procentowa punktacja sprawdzianów przedstawia się analogicznie jak w przypadku egzaminu i ćwiczeń.
Literatura
a) podstawowa:
1. Niezgodziński M. E., Niezgodziński T., Wytrzymałość materiałów, PWN, W-wa 2000.
2. Brzoska Z., Wytrzymałość materiałów, PWN, W-wa 1983.
3. Rajfert T., Rżysko J., Zbiór zadań ze statyki i wytrzymałości materiałów, PWN, Warszawa1979.
4. Banasiak M., Grossman K., Trombski M., Zbiór zadań z wytrzymałości materiałów, PWN, Warszawa 1992.
b) uzupełniająca:
1. Dyląg Z., Jakubowicz A., Orłoś Z., Wytrzymałość Materiałów t. I, II, WNT, W-wa 1997.
2. Walczak J., Wytrzymałość materiałów oraz podstawy teorii sprężystości i plastyczności, t. 1, 2, 3, WNT, W-wa 1977.
3. Zielenica J., Wytrzymałość materiałów, Wydaw. Polit. Poznańskiej, 1996.
4. Czech M., Jakowluk A., Mechanika techniczna w przykładach i zadaniach, t. 3, Wytrzymałość materiałów, cz. I, II, Białystok 1986.